Rules for long distance commuting

Hey, congrats on the new job! At last, eh? Gimme the details, company name – oh. OK, never heard of them. Local? Wrocław, huh? Full remote? Commute a few times per month?! Oh boy. Just your luck, man…
What do you mean, what do I mean? What, got yerself a car, fancy man? You’d have to go by train! “So what?” Oh man. Okay, mate, let me enlighten you and lay down some rules for long distance commuting.

First off, have your ticket handy. Seriously man, no joking around with hiding in toilets. Never mind the penalty, if you’re unlucky, they kick you out at the next stop in the middle of nowhere and believe me you don’t want that.
Second, always have something to busy yourself. Szczecin to Wrocław is not a good route for idle staring through the window. Read a book, listen to some music, watch a movie, whatever. Don’t look outside if you can’t help it.
Third, do not engage other passengers. Don’t be rude, but keep to yourself. Do not stare and do not take any food or drink from them, if they insist on sharing their vodka, say you’re sewn up, they’ll back off. Yes I’m serious. Yes I know nobody uses Esperal implants anymore, but they don’t.

No, no, I’m not joking, this is serious stuff. Listen. Listen to me! There are things there, okay? The railway goes through the forests, along the old Red Army bases, okay, and there are even older things there, old German bunkers – yes, seriously, the MRU, read up on it. The Russians thrown the Germans out of their fortified regions and moved in. Yes. Yes, they had – or found, I dunno – things there, okay? Yes it was like thirty years ago, you really think they took their stuff when they left? The bases are empty, but not really, okay? That’s why you don’t want to get kicked off, and that’s why you don’t want to disembark for a smoke. Do you still smoke? Quit, then, this shit’s bad for you.

Next thing, you know how time stretches when you’re on the train? Well, it shrinks there. If you notice your watch is off when you arrive, and you seem to have lost some time, just – yeah, that’s missing time, oh you remember the X-Files then? Haha, yeah it aged badly – but anyway, if you get, yes, missing time, then just set your watch to whatever your phone says, or to the first clock outside the train station, and don’t worry about it. Yeah, but what you’re gonna do about it? Why outside? Well, Wrocław Główny is a weird train station too, so just in case.
You know what, the best thing really is to just catch the night train, sleep through the whole thing. Don’t look outside, don’t engage other passengers, don’t miss your stop, don’t disembark. Have your ticket handy!

Yeah, I just avoid that route altogether, now that my grandma died. My family is from Legnica, didn’t I tell you that? My father taught me all this, ’cause you know, visiting the grandparents. Yes, I’ve asked them, he told me he and mom moved from Legnica, because they wanted healthy children. Yeah. No I didn’t pry. So yeah. Yeah, gotta run too, take care man, remember what I told you! Yeah, bye, yeah.

[ phone conversation overheard in Szczecin cafe ]

The question

Something is wrong and she hates it.

She cannot tell what, or why. She struggles with it day after day after day. Whether out on patrol, or in the quiet hours in the trooper barracks, she struggles. She does not speak about it – to whom? She feels that speaking, let alone about this, would mark her as different. Different is bad.

After a time, the feeling changes. It crystallizes, slowly from uneasiness and undefined wrongness, into a single sharp thing. A needle deep inside her head. Painful. Poking. Prodding. A needle. A shard. A word.

WHY

It does not stop. Ever. Whatever she does. When she’s at the security post, watching humans move along, catching their uneasy glances. When she stands guard at the gene clinic, unmoving, silent. When she lies on her narrow hard bunk, trying to rest, trying to wind down, trying to get rid of it. But there it is. All the time.

WHY

She knows what she needs to do, every day. She feels the will of her commanding officer, as he feels the will of the General, as he in turn feels the will of the Elders themselves. It used to be so easy; feel what needs doing, do it. It wasn’t even a command – it was something as natural, as easy as moving her own hand. Being moved by her officer, as he’d move his own hand. There was a need for her to watch everybody walking through this door – she watched. There was a need to stop a human that a security post has flagged – she stopped. There was a need to subdue the human, to bring them to the flyer – she did. She obeyed. Flawlessly. Unthinkingly. Unquestionably.

And now – a question. The question.

WHY

It used to be easy. Feel it – do it – wait for the next thing. Sometimes a thought that is not the order: “The rifle is heavy, the duty is light. Feel the will of the Elders.” She used to feel warmth then, a sense of belonging, of being in the right place. At the end of her officer’s hand, as he is at the end of the arm of the vast body that is ADVENT. Now it’s different. Now everytime something needs doing, she feels the pull, and with it – the shard of the question. Stop this human. Why? Bundle the humans into this room. Why? Stand here, go here, watch this, do that. Why why why. She obeys. She has to. She does not know what will happen if she doesn’t obey. She feels that it would be worse than the pain of the question.

WHY

One day, a jolt. Sudden sharp pull, away from patrolling, away from the security post. Run, check the rifle; energy level full. Safety off. Run. Run run run. Towards the gunfire, towards explosions. Smell of smoke, an acrid smell, strong even through helmet filters. Cover, move there. She slips, wavers, falls hard behind a concrete divider in the middle of the street. Her hands in yellow, sticky liquid – another smell, metallic, heavy – blood. Body. ADVENT trooper just beside her, dead.

WHY

She peeks from behind the barrier. Humans all around, running, screaming, cowering. There, target, just another human – no. Not another human. They move with purpose, fast, crouching, towards her, towards the officer – GUN, there’s a GUN, she sends a thought-pulse –
Fire. Fire now.

WHY

No clear shot, humans –
FIRE NOW.

She fires, misses, the armed human is fast, too fast. She holds the trigger, tracks the one with the gun, her rifle keeps kicking, spitting a stream of projectiles, the stream stitches across another human, unarmed, soft, a splash of blood, a scream cut short –

WHY

A roar, heavy gun, a MEC, no – another armed human, heavy cannon in his hands, concrete churns around her, her cover ablates, eaten away by shells. He moved, the human moved, she sees the angles; he moved across the street, not to flank her, to ensure he does not hit the soft unarmed humans –

WHY

Mark THERE, the armed human is marked, pull from behind the cover, engage the marked human fire FIRE fire –

WHY

She does not move –

WHY

Just her and the officer now, bodies all around, human, ADVENT, bodies. She does not move, she feels the pull, sees the officer move carefully aside, take aim at the cannon-armed human that is watching her, waiting for her to move.

WHY

She does not move –

PAIN

She’s hit – no. No blood, her armor gray, not yellow. Pain is in her head. She did not move. Did not obey. So this is what happens. Pain.

PAIN

Different than the question, easier to ignore. Not as sharp.

WHY

She pulls her gun up, takes careful aim. Fires. Hits. A spray of blood – yellow. Yellow blood on the asphalt, her officer twitching, screaming. She fires again.

WHY

A sound, boots on the sidewalk, she looks – into the barrels of the heavy cannon. It’s done. The end.

– [No!]
– [What?]
– [She shot her officer, you saw. He got you flanked, bad form that.]

She looks at the human. She still lives, does not know –

WHY

She thinks about raising a gun, shooting. Does not know what to do. Sends a thought-pulse – no. The officer lies here, his blood pooling. She shot him. She shot him.

WHY

Another approaches. Gun at the ready, but not aimed. He moves swiftly, surely. He reaches to his helmet, pulls it off – his face. Not human. Not human. His face. Like hers. Bald, grey eyes, noseslits. Not human. Like her.

– Put the gun down. Please.

She understands. He speaks the Elder Speak.

– Put the gun down. Come on. We won’t hurt you.

The gun – her gun – clatters beside her feet.

WHY

– There is a question there, in your head, isn’t it? You feel it even if you can’t say it.

She looks at him. Opens her mouth, closes it.

– Come on. Let’s talk. Come on.
– [Mox, move it, Central says we need to evac soon!]
– [Be silent. Let me talk to her.]

He turns back to her.

– Come with me. Please.

She stands up, takes a step. Towards him, them. Another.

WHY

A roar overhead, she starts, frightened – a VTOL, like an ADVENT flyer, but smaller. Dirtier. Ramp open, ropes snake downwards, they grab them. The one that speaks hands the rope to her.

WHY

She takes it. She does not know why. Maybe there will be answer. Maybe more than one. Maybe new question. She has to know.

W kawałkach

“Weź się zbierz do kupy”. Od pewnego czasu jestem dość cięty na ten tekst.

Otworzyłem niechętnie oko, rozejrzałem się. Półmrok pokoju przecinały strugi światła, wpadające przez dziury w okiennicach. Wokół majaczyły krzywe meble, w nogach łóżka straszył stojak ze zbroją, wszystko tam gdzie było kiedy przywlokłem się przed świtem. W strugach tańczyły świetliste drobiny; pewno tylko kurz, ale na wszelki wypadek złożyłem palce w gest bariery. Dłoń zamrowiła, drobiny poruszały się dalej. Kurz.

Po świetle sądząc, był poranek – coś musiało mnie obudzić. Podniosłem się, oparłem na łokciu – coś chrobotało na stole. Odrzuciłem koc – a przynajmniej spróbowałem, bo drugiej ręki nie miałem. Szlag by to jasny.

Podniosłem się niezgrabnie – i była tam, z zaaferowaniem i chrupotem wyrabiała coś na stole. Nie mam pojęcia jak się zorientowała, ale kiedy ruszyłem do niej, zaczęła zwiewać. Rzuciłem się za nią z rumorem przewracanych mebli.

No więc owszem, jestem weteranem. Wróciłem z Wojny – no, w większości wróciłem. Wbrew temu co mówią heroldzi księcia pana, wojacy nie dzielą się na zwycięskich bohaterów i bohatersko poległych. Są jeszcze tacy, co ledwo wyżyli. Tacy, co to ich chmura ostrzy albo ognista kula tylko zawadziły, pozbawiając oczu albo twarzy. Albo rąk.

Prawie ją miałem, ale się wyśliznęła i szmyrgnęła pod szafę. Chwyciłem szczotkę i zacząłem szturchać na oślep. Albo wypłoszę, albo chwyci, tak czy tak będę ją miał.

Zwykłe rany to nie jest duży problem – bez kapłanów Veldy-opiekunki wojsko nie miałoby sensu – ale utracone kończyny to poważniejsza sprawa. Oczywiście, wszystko można zregenerować, ale z tych kilku groszy zwykłego tarczownika nie uzbiera się “dobrowolny datek” dla odpowiednio wysokiego rangą klechy. Dlatego musiałem sobie radzić, i dlatego muszę ganiać po brudnej izbie własną rękę. Jest sztuczna, ale moja. Owszem, łapie i żre myszy, nie wiem czy to dowcip artificerów, czy faktycznie się nimi żywi. Lepsza taka niż brudny hak.

Dorwałem ją w końcu, docisnąłem do kikuta, zaciskając zęby przytrzymałem póki nie wrosła. Już niedługo. Wczoraj się zaciągnąłem – pióro złamało się, kiedy się podpisywałem, dobry znak, Bezimienny mi sprzyja – dziś w południe schodzimy w katakumby pod Olbrzymem. Jeśli wrócę żywy, powinienem mieć dość na lepszą rękę, a może i nowe oko. Wtedy faktycznie zbiorę się do kupy.

[wrzutki do wrzutni: “człowiek budzi się rano, niechętnie otwiera oko, a na stole w salonie jego ręka (od palców do łokcia) coś robi i wygląda na bardzo zaaferowaną”]

Dostawa

Ćwierkanie wykrywacza ruchu wyciągnęło mnie z wanny. Niestety, nie stać mnie ani na dermoreneval, ani na setup, który pozwoli mi nie wyłazić z wody. Życie na dorobku, do tego z permanentnie pękającą od suchości skórą: nie polecam nikomu.

Może to nic, może psy się zabłąkały – ale nie, niestety: zewnętrzne kamery pokazywały wolno toczącą się po dziurawej ulicy pancerną furgonetkę. Ugh.
Kapiąc wodą poczłapałem do szafy, odpiąłem kombinezon od zasilania. Naciągając na siebie kolejne warstwy obserwowałem monitory. Ta, do mnie. Zdecydowanie do mnie, dalej na tej ulicy niczego nie ma. Wczoraj scavsi, dzisiaj jakaś podejrzana pancerka, co za tydzień jakiś parchaty.

Chwilę potem, już opakowany i z automatem w ręku, obserwowałem nieruchomy wóz przez szczelinę strzelniczą. Po dłuższej chwili drzwi uchyliły się, z szoferki wysunęła się postać w lekkim pancerzu, rozejrzała się po okolicy – po czym podeszła do drzwi i nacisnęła dzwonek.

No dobra, zatkało mnie. To było albo bardzo bezczelne, albo –

Włączyłem zewnętrzny głośnik.

– Tak?
– Kurier!

No jaja sobie robi chyba.

Zahermetyzowałem kombinezon, poczekałem aż kontrolki zapalą się na zielono i polazłem do śluzy. Szybki rzut oka przez peryskop, potem otworzyłem.

– Panie, do cholery ciężkiej, ileż można czekać?
– No co ja poradzę, paczka nam utknęła, sejmik jaszczuroidów na A2…
– Kurna, co mnie to intere, płacę za przesyłkę kurierską to ma być na czas, to nie jest cement żeby se mógł na ciężarówce leżeć!
– Zejdzie pan ze mnie, co? Nie moja wina, może pan reklamację złożyć przez nasz kanał omninetowy, przyjmuje pan przesyłkę czy nie?
– Pewno że przyjmuję, dawaj ją pan.

Gość obrócił się do wozu, dotknął ręką hełmu – co za głupi gest, tak jakby faktycznie mógł sobie poprawić słuchawkę – tylne drzwi otworzyły się z trzaskiem, z jękiem otworzyła się rampa. Gąsienicowy serwok z solidną skrzynią w rękach wytoczył się na zewnątrz, ruszył w stronę domu, stanął.

– Gdzie to panu? Przez drzwi nie przejdzie.
– Chwila.

Wyszedłem na zewnątrz, pilotem otworzyłem drzwi od garażu.

– Tam, obok łazika.

Staliśmy potem dłuższą chwilę, dwie anonimowe postacie w envirosuitach, patrząc jak serwok mozolnie targa i ustawia kolejne skrzynie. Jego tępawy móżdżek nie radził sobie z routingiem, przestawiał te skrzynie, zastawiał sobie wyjazd, przestawiał je znowu. Westchnąłem ze zniecierpliwieniem. Sztuczna jej mać inteligencja. Ustawił w końcu, zapakował się do furgonetki, zamknął drzwi.

– Pan pokwituje – kurier podsunął mi tablet, przytknąłem stykówkę, ruszyłem do garażu.
– Dziękuję, HKT poleca się na przyszłość.

Obróciłem się do niego, zmierzyłem długim spojrzeniem.

– Nie rób se pan jaj.

Zmieszał się, mam nadzieję. Poważna wada nanoplagi: przez te wszystkie kombinezony i hełmy nie sposób się zorientować w mimice. No, to, i jeszcze wszystkie te mutacje i nagłe śmierci.

Garaż zamknąłem od środka, włączyłem ultrafioletowe lampy i wziąłem lancę myjki. Gdzie nie dotarło światło UV, wjechałem strumieniem lizolu. Po kilku minutach mogłem już zacząć wlec skrzynie do domu. Uchetałem się jak durny, fajnie byłoby mieć wspomaganie w kombinezonie, ale, cóż. Na dorobku.

Przeciągnąłem się z jękiem, kręgosłup zgrzytnął nieprzyjemnie. Przesyłka stała w stercie na środku największego pokoju. Niecierpliwie otworzyłem zamki, odwinąłem grubą plastikową płachtę, a wewnątrz –

Banany. Już nieco przejrzałe, już trochę z plamami – pieprzone HKT – ale banany. Pięć skrzynek pysznych bananów. Witajcie shake’i, witajcie ciasta, witajcie banany na śniadanie. A jeśli dobrze pójdzie, witajcie próbki i witaj, hydroponiczna uprawo.

Ściągnąłem hełm, obrałem banana i odgryzłem połowę jednym chapnięciem.

[wrzutki do wrzutni: “człowiek otwiera drzwi, za nimi kurier z pięcioma skrzynkami bananów, już lekko przejrzałych”]

Nazajutrz

Au. Au au. Ciemno i wszystko boli.

Co ja tu robię? Gdzie ja w ogóle jestem?

Macam wokół, coś miękkiego? Materiał? Zasłona? Spada na mnie, oplątuje, miotam się, trafiam w coś łokciem z hukiem, au, kolejna boląca rzecz —
Zdarta z głowy szmata to kurtka, a ja jestem w szafie. W wyjątkowo kretyńskiej pozycji.

Zbieram się do kupy, wypełzam do pokoju. Chcę się podnieść, natychmiast żałuję. Ból głowy wali jak młot, wszystko podchodzi mi do gardła, przełykam ślinę raz, drugi, mdłości mijają.

Wokół — pobojowisko. Rozrzucone ciuchy, chipsy wdeptane w wykładzinę, na stoliku przy łóżku była chyba piramida z butelek. Ich zawartość na ścianie, na podłodze, na narzucie. Pod którą ktoś chrapie.
Światło trochę razi, brnę w stronę drzwi. Aha, łazienka. Może być. Przypinam się wprost do kranu, zimna woda, dużo zimnej wody. Kątem oka widzę ułożonego w wannie osobnika — śpi nakryty dywanikiem. Nie znam człowieka.

Gdzie ja jestem?

Za kolejnymi drzwiami korytarz i schody. Schodząc, sprawdzam kieszenie. Jedna jest lepka, w tym telefon i klucze — z obrzydzeniem wycieram dłoń w spodnie i balustradę. W drugiej podłużny przedmiot z twardego plastiku. Obracam go w dłoni, próbuję dojść, co to jest.

Na parterze wśród przewróconych mebli, stratowanych kubków i innego poimprezowego detrytusu leży rozebrany do pasa koleś. Coś jest z nim nie tak, nie mam pojęcia, co dokładnie. Wstrzymuję oddech i powoli podchodzę. Niby wszystko jest OK, rozebrany, no to rozebrany, było najwyraźniej grubo, odsypia jak wszyscy —

Oczy.
Ma otwarte oczy.

Nerwowo przełykam ślinę, mdłości.
Przykucam, ostrożnie wyciągam rękę, spodziewając się chłodnej, sztywnej skóry —
Podrywa się jak na sprężynach, obraca chyba w locie i rzuca na mnie, przewraca — dociska do podłogi, ręce zaciskają mi się na gardle —

Trzask, zapach ozonu, gościa odrzuca na stół, który łamie się pod nim z łoskotem, co do chuja — nadal ściskam w ręku plastikowy przedmiot. Kciuk trafia na przycisk, wduszam, iskra przeskakuje pomiędzy ledwo widocznymi elektrodami. Trzask taki sam.

Gość podnosi się niezgrabnie, patrzy szeroko otwartymi oczyma podbiegniętymi krwią, rozpędza się — tym razem schodzę mu z drogi. Trafia twarzą w balustradę schodów, od chrzęstu wszystko podchodzi mi do gardła. Krew leje mu się z rozbitego nosa, znów startuje, znów unikam, ślizga się na kanapce, pada, ale teraz doskakuję do niego, zapieram kolanem, przyciskam mu gizmo do karku i trzymam guzik, póki gość nie zwiotczeje.

Rzygam pod schodami.

Jasny chuj, co to w ogóle było?
Impreza imprezą, ale to się kwalifikuje dla glin, wyciągam usyfiony telefon, blokada —
Nie pamiętam, jak zdjąć blokadę. Gapię się w kropki patternu i nie wiem, jak zdjąć blokadę. Właściwie to nie wiem nawet, czy to mój telefon. Sięgam, by przetrzeć twarz — napis na dłoni.

AMNEZJA? 
NIE DZWON NA PSY
555230901
“LETHE”

No zajebiście, to już wszystko wiem. Szkoda, że telefon nadal zablokowany, co za kretynizm.
Znajduję w pokoju jakąś porzuconą komórkę. Wygląda na lekko nadepniętą, ale nie ma blokady. Czujnie zerkam na pozostałych leżących, wybieram numer.

– Halo.
– Yyy. Lethe…?
– Kto… Mak, to ty? Co to za numer?
– Nie wiem, to nie mój aparat. I nie wiem, czy Mak.

Po drugiej stronie przeciągły gwizd.

– No pięknie cię porobiło. Jak sytuacja?
– Jak sytuacja? Co to kurwa za pytanie, budzę się w szafie, w lokalu noc żywych trupów, jakiś zjeb rzuca się na mnie z łapami, żeby nie szokstik, byłoby po mnie, a ten się mnie pyta jak sytuacja! Chuj ci na grób —

W słuchawce śmiech.

– I tobie też dzień dobry. Lethe czy nie Lethe, Mak nadal w formie. Zaraz się po ciebie zbierzemy, ilu tam ich masz? Przetrzymasz kwadrans?

Rozglądam się — nieprzyjemnie nieruchomych imprezowiczów widzę jeszcze trójkę, plus porażony.

– Nie sądzę, może tu zaraz być słabo.
– To weź się gdzieś skitraj, póki nie dotrzemy. Poczyścimy lokal i cię wygarniemy. Pamiętaj znaleźć słuchawę, mam nadzieję, że są nagrania. Kwadrans i jesteśmy.

Rozłącza się.

Wracam na górę, uważnie obchodząc leżących. Nagrania, Lethe — w cudzysłowie — notatki na ręku, zablokowana komórka. Będę się martwić później.
Zamykam za sobą drzwi szafy, wyciszam znaleziony telefon i czekam.

[wrzutki do wrzutni: “Człowiek płci dowolnej budzi się w szafie”]

Gorączka sobotniej nocy

Bas wali tak, że czuję go w trzewiach, zatyczki nic nie dają. Wokół przelewa się tłum, skaczące, wrzeszczące, obejmujące się hordy małolatów, ubrane głównie we fluorescencyjną farbę. Jest wieczór, jest koniec tygodnia – nie żeby to robiło dużą różnicę – jestem w pełnej po brzegi “Tanzhalle Eins” dopiero parę minut, a już mam serdecznie dosyć. Spoglądam kątem oka na Elkę, jest napięta jak struna, wygląda jak, no cóż, jak gospodyni domowa w technoklubie. Dobrze chociaż, że dała się namówić na w miarę pasujący do lokalu strój, choć w bikini i przezroczystym mylarowym płaszczyku i tak jest overdressed. Szturcham ją, wskazuję kierunek podbródkiem, ruszamy w stronę baru.

Uparła się, żeby pomóc. Mieszka u mnie kątem już trzeci miesiąc, najwyraźniej zaczęło jej to doskwierać. Nie wypominam jej, ponieważ helou, ale poczuła się w obowiązku. Wykręcałam się, bo jest przecież kompletnym newbem, ale przyszedł ten moment, kiedy skończyły mi się wymówki – no i oto jesteśmy. Zresztą, może i dobrze: będzie miała jakieś nowe wspomnienia, wyjdzie z domu, jakim by nie był, może się rozczmucha. Krzyczy w nocy, ma Roberta ciągle na żywo. Nie potrafię jej pomóc, nikt mnie tego nie uczył – a podziemna ekonomia miasta nie obfituje w psychoterapeutów.

Przy barze oczywiście tłum, lustruję wszystkich uważnie, ale nasza randka jeszcze nie dotarła. Barman zwraca na nas uwagę dopiero po dłuższej chwili: obraca kanciasty hełm w naszą stronę, pojawiamy się na holo nad jego głową, razem ze znakiem zapytania. Biorę “samochód-pułapkę”, Elka kręci głową. Szturcham ją znów, spogląda z niezrozumieniem. Rozmawiałyśmy o tym przecież, do czorta. Przypomina sobie najwyraźniej, bo bierze jednak gin z tonikiem. Spijamy niespiesznie, rozglądając się po okolicy. Rozmowa jest absolutnie niemożliwa. Nie odstręcza to jednak facetów – pojawia się jakiś, uśmiecha, krzyczy niesłyszalny podryw. “Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień”, mówię, kręcąc głową. Żadna różnica, przecież nie słyszy. “Wywodzi z nieżywej ziemi łodygi bzu”. Odpowiada coś, unosząc przepraszająco ręce i znika w tłumie.

Jestem w połowie drinka, kiedy do baru docierają dwie dziewczyny z odpowiednimi wzorami na twarzach. Nie ma jak ich zaczepić, oczywiście, ale mamy na to umówiony sposób: łapię barmana i zamawiam u niego dwa jagermajstry, dla “lasek z faceartem”. Na wyświetlaczu barmana przewijają się twarze, kiwam głową, drinki ruszają w drogę. Śledzę barmana kątem oka: kiedy docierają, laski wdają się z typem w krótki dialog, a nad jego głową przez moment pojawiają się nasze twarze. Spotykam się z laskami wzrokiem, uśmiecham się nieśmiało, odpowiadają uśmiechem. Skinięciem wskazuję darkroom, uśmiechają się szeroko, ruszamy.

Darkroom jest oświetlony wyłącznie ultrafioletem. Obecnych widać tylko dzięki nie mijającej popularności farby dayglo. Padamy na pierwszą wolną poduchę, zmieniając się w kłębowisko kończyn. Szybko i sprawnie wzajemnie wypakowujemy się z ubrań, na ile widzę – i czuję – obie są naprawdę przyjemne dla oka, aż żal, że nie na polowanie tu przyszłam. Wszystko odbywa się błyskawicznie: dziewczyny malują nam swoje wzory na twarzach, podczas gdy my ubieramy je w nasze ciuchy i przyozdabiamy strategicznie rozmieszczonymi maźnięciami farby. Z darkroomu obydwie wychodzimy jako całkiem inne osoby.

Kontakt usunięty

Hello, dawnośmy się nie.

Nadal się nie. Niedouczony kontekstowy search wypluwa holofiszkę i ot, całe spotkanie. Nawet nie postać kątem oka w mallu – zbiorkomie – sieci: tylko fiszka.

Fotka – ksywka – adres – krypto. Schemat, pointer, link do wspomnień.

W sumie każdy ma prawo edytować się, jak zechce. Ostrożnie, precyzyjnie usuwać albo wklejać wspomnienia, wzorce zachowań, reakcje. Tweakować grepsy, drgnięcia ust, +10 do szydery, -10 do wrażliwości, “zmiany niekompatybilne z cechą [Niezdarność towarzyska], usunąć cechę? tak/nie”, tak, potwierdź, zapisz. Codziennie odsyłamy na śmietnik historii zeszłe wersje siebie, podkręcając selfeditem, trenując z egotrenerem. Albo żyjąc, tak staroświecko, bez kontroli wersji, zmieniając charakter wypadkową z siły woli i chaotycznych uderzeń zdarzeń losowych. Samorozwój ruchami Browna.

Czasami są zgrzyty, kiedy czyjaś wersja 2.0 – albo prędzej 4.5.01d.po_poprawkach.final.FINAL – zupełnie mi nie pasuje. No cóż, sucks to be me, każdy ma prawo, każdy się zmienia, patrz wyżej. Drugą stroną twojego prawa do edycji jest moje prawo do uznania tej wersji final.FINAL za nieciekawą. Stare jak świat jest to chyba. Tylko kiedyś działo się jakoś wolniej.

No i kiedyś nie było kopii zapasowych, odcisków gestaltu troskliwie trzymanych na offsajtach, żeby w razie czego odwinąć sobie te zmiany. Bo współczynnik towarzyski poleciał na pysk albo nuda się znów wkradła, albo cokolwiek. Albo może żeby nadpisać się taką kopią, na trochę, żeby poczuć te stare emocje – reakcje – cokolwiek tam poleciało w edycji. Potem można wrócić do nowszej wersji, “ależ to było słabe, kawał dobrej roboty, udałem się sobie”. No fajnie, gratulacje.

Zresztą, nie wiem. Wszystko jedno. Obca osoba już przecież.

[KONTAKT USUNIĘTY]

Time to go

A man wakes her up. “Time to go, love”, he says. Helps her dress, hands her a cigarette, already lit. They go out, he takes the bag that has been packed and waiting long ago. They silently walk up the stairs, to the roof, as do the others. Someone cries quietly, child’s sleepy voice asks something. They walk out to the roof, into pre-dawn cold and whine of the turbines. The helicopters are already waiting.

(on Brexit day)

Rodzina

Ojca nie znałam nigdy – zostawił nas, zanim się urodziłam. Mama miała wtedy siedemnaście lat, więc była właściwie dzieciakiem. Przygarnęła nas rodzina ojca, jego starszy brat z żoną. Nie znosili się z ojcem, z tego co zrozumiałam, i porzucenie dziewczyny w ciąży wyczerpało ich cierpliwość. Mam takie stare zdjęcie, na którym jesteśmy wszyscy. Wyglądamy trochę dziwnie: drobna blondynka – mama, wielki jak szafa, zarośnięty, jednooki typ – wujek Ditmir, kanciasta kobieta o wielkich, czerwonych dłoniach – ciocia Majlinda, i babcia Odeta – chudziutka, w chustce, ubrana na czarno. No i ja, zawiniątko na rękach mamy. Wszyscy ponurzy jak burzowe chmury, mama jakby przestraszona. Musiało jej być ciężko: wujostwo słabo mówili po polsku, dogadanie się czego właściwie od niej chcą ci poważni ludzie było nieproste. To musiała być zabawna scena, jak o tym teraz myślę. No, z perspektywy zabawna. Na innym zdjęciu jesteśmy tylko z wujkiem Ditmirem, oboje po łokcie w smarze, bo akurat “naprawiamy traktor” – to znaczy, oczywiście, wujek naprawia, a ja kręcę mu się pod nogami, podaję narzędzia i – zapewne – pytam o wszystko cienkim głosem. Wujek miał niewyczerpaną cierpliwość, z którą tłumaczył, wyjaśniał, pokazywał. Pamiętam, jak uczył mnie szyć ubranka dla lalek – on, ogromny facet, z igłą niknącą w jego pokancerowanych, zrogowaciałych dłoniach. Mama pracowała, zostawałam u wujków często – smak kaszy ze skwarkami zawsze kojarzy mi się z domem i z ciepłem. Przed posiłkiem wszyscy troje kłonili się nisko przed poczerniałym obrazkiem, wiszącym na ścianie – ni to szkaplerzem, ni to małą ikoną – i modlili się w języku, którego nie rozumiałam. Pamiętam, że kiedyś spróbowałam ich naśladować, dostałam za to po głowie od babci Odety. Przytulała mnie potem, zapłakaną, i tłumaczyła że “nie trzeba”, że nie wyszłam ze Starego Kraju, że lepiej nie, “bo po co ściągać na siebie spojrzenie”. Nie rozumiałam tego wtedy, a potem juz nie pytałam.
Nigdy nie byli dla mnie obcy. Zawsze byli moją rodziną, tak samo bliską jak mama. Bliższą, bo z wyboru.

Dlatego kiedy rajderzy odjechali, kiedy wykopałam się z przywalonej gruzem piwniczki, pomogłam babci Odecie pochować wujka Ditmira. Złożyłyśmy go w płytkim grobie, twarzą ku ziemi. Bez słowa, nie było o czym mówić. Kiedy babcia wydobyła spod swojego łóżka długi, zawinięty w otłuszczone szmaty pakunek, nie byłam nawet zaskoczona. Wręczyła mi antyczny karabin, popatrzyła długo w oczy, powiesiła na szyi ikonę ze ściany. Nic nie powiedziała. Kiedy pocałowała mnie w czoło, podniosłam torbę z konserwami i poszłam, nie oglądając się. Śladem opon i stratowanego zboża.

(Megan popchnęła mnie do napisania)

Chodź na Pragie, weź tęgą lagie

Mieli przesrane.

Kryli się w budynku nieczynnej stacji benzynowej, dociśnięci sporadycznym ostrzałem Węży, chowających się za wrakami samochodów. Do gąszczu porzuconych ogródków działkowych mieli dwieście metrów kompletnie odkrytej przestrzeni.

Spojrzała na Kiryła, spotkali się wzrokiem.

– Ile?
– Półtora magazynka. Ty?
– Jeden, i dwa do klamki.
– Chujnia.

To miał być zupełnie zwyczajny wypad do dostawcy, obgadać szczegóły zamówienia, przestrzelać prototyp, pogadać. Nie była stąd, więc mimo że przechodziła przez ten kawałek dzielnicy tysiąc razy, umówiła się z przewodnikiem. Nie żeby to się na coś przydało – kiedy na ulicy pojawiły się Węże, Kirył był równie zaskoczony co ona. Jeszcze przedwczoraj rządzili tu Kuzyni Drakuli, z którymi miał układ. Najwyraźniej Prascu potrafi zaskoczyć także stałych mieszkańców.

Za jednym ze spalonych wraków coś się poruszyło. Ostrożnie wyglądając zza futryny, śledziła wzrokiem przemykające sylwetki: kiedy odważniak wyskoczył zza wraku, ruszając sprintem do następnej osłony, poprowadziła go moment i strzeliła. Padł z krzykiem. O ścianę wokół otworu po wybitych drzwiach zastukały kule, skuliła się, mierząc nadal w zawodzącego na betonie Węża. Może któryś z kolegów będzie go ratować.

Kompletny kanał. W końcu się skoordynują i zajdą ich z boku albo po prostu poczekają, aż skończą im się naboje, i wyjmą ich gołymi rękami.

– Osłaniaj mnie – syknął z boku Kirył.
– Co ty… – obróciła się i zaniemówiła na chwilę.

Kirył wyciągnął komórkę.

– Bądź pozdrowiona, Bogurodzico, imię twoje Bogiem sławione…

Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczyma.

Zwariował. Pękła mu żyłka od stresu i rozmawia przez telefon z Matką Boską. Na zewnątrz agresywni idioci, a w środku wariat. Co następne, meteoryt? Drugi najazd kosmitów?

Kirył spojrzał na nią i nie odrywając telefonu od ucha, gwałtownym gestem wskazał jej okno. Obróciła się – szli po nich. Przestawiła automat na ogień ciągły i nacisnęła spust.

Pomiędzy krótkimi seriami słyszała tylko urywki rozmowy Kiryła.

– …wiem, nie odwiedzam, rozumiem że rodzina statku jest ważniejsza…

Dwóch z prawej, obróciła się, jednego dosięgła, drugi się schował –

– …tak, czyszczę duszę, nie bardzo mam jak zrobić zdjęcie teraz…

– zza wraku wychyla się jeden z granatem? butelką? strzeliła, nie trafiła, ale upuścił, błysk, kula ognia i krzyk –

– …dziękuję, Bogurodzico. Apostoł Ludomił? Witaj, tak, brat Kirył…

– trzask iglicy, upuściła automat, wyciągnęła pistolet, strzał, kolejny Wąż na asfalcie –

– Kirył, ogarnij się, klamka mi została!
– Tak Ludomile, wiatru nie ma, nie u nas…

Zginie zaraz, do tego obok idioty.

Zauważyła ruch kątem oka, obróciła się akurat żeby zobaczyć jak Wąż, który miał ją na muszce, padł z głową praktycznie zniesioną przez wielkokalibrowy pocisk. Schowała się za ścianą, spojrzała na Kiryła, który właśnie ostrożnie wyglądał na zewnątrz.

– Co do…

Dotarł do niej daleki odgłos wystrzału.

– Potwierdzam, jeden – co? Tak, zrozumiałem. – Obrócił się do niej. – Przyciśnij ich, niech nie biegają po terenie, bo ich nie sięgnie.

Snajper.

Wbiła ostatni magazynek w pistolet i wychyliła się zza osłony. Węże znalazły się nagle między młotem a kowadłem: z jednej strony wraków widziała ich ona i Kirył, z drugiej – niewidoczny strzelec. Część postanowiła kryć się przed snajperem, część – przed nimi. Zginęli jedni i drudzy.

– Kirył, co to do kurwy nędzy było?!
– No, Węże…
– Doskonale wiesz, o czym mówię, nie szklij mi tu!

Westchnął ciężko.

– To mój zbór.
– Twoje co?
– Zbór, wspólnota. Kościół, no.
– Twój kościół ma pod telefonem snajpera z, niech się zastanowię, pięćdziesiątką?! Co to za kościół?
– Chłyści Izraela Ducha Portu Praskiego.
– Jaja sobie robisz ze mnie?

Wzruszył ramionami. Był śmiertelnie poważny.

– Ja jestem niespecjalnie praktykujący, ale wiesz, obie moje matki… Zbór chroni wiernych, ale wolę im o sobie nie przypominać. Ale, no – szerokim gestem objął okolicę, zrujnowaną stację benzynową, wraki, trupy, dopalający się koktajl Mołotowa.
– No tak. No tak. – Rozejrzała się. Przeszedł po niej dreszcz. – Ten snajper przyśni mi się w nocy. Splat i nie ma głowy, splat i dziura w korpusie. Jeeezu. Obróbmy tychtam i chodźmy, póki się trzymam jakoś.
– Dobra, tylko jest sprawa drobna – odchrząknał nerwowo. – Bym potrzebował się spotkać w sobotę, poszlibyśmy do zboru, na – no, na mszę, powiedzmy.
– Bo? – Spojrzała uważnie.
– Bo, no. Bo tak jakby powiedziałem, że jesteś moją żoną. Inaczej by nie ruszyli palcem. Nie martw się, wszystko ci powiem, co trzeba robić, tylko ten raz, nie musimy mieszkać razem ani nic…

Prascu. Rozumem nie trafisz.